با نام خدا و سلام
مطلب قشنگي بود. به نظر من ما وقتي توانايي عفو ستمگر به خودمان را پيدا مي كنيم كه از خودبيني و خودپرستي به خدابيني و خداپرستي رو بياوريم. وقتي كه خود ما فاني شود و در خدا باقي گردد. به عبارت ديگر وقتي كه ما عاشق خدا شويم و هيچ چيزي جز عشق ورزيدن به خدا برايمان مهم نباشد و هيچ غمي جز فراق از خدا برايمان ناراحت كننده نباشد. در اين صورت است كه به همه آنچه خدا آفريده محبت و عشق پيدا مي كنيم و دلي چون دريا پيدا مي كنيم و بديهاي مردم مثل موج ها و كف هاي روي دريا خود دريا را نابود نمي كند. به خصوص وقتي كه بدانيم آن بدي ها از روي ناداني بوده است.
نظر شما چيه؟
موفق باشي و عاشق
