سلام دوست عزيز .

ببخشيد كه چند وقتي نبودم .

اومدم كه بگم :

1 - مطلبت خيلي قشنگ و دوست داشتنيه .

2- به روزمن .

3- يه زحمت بكش و آدرس لوگوي وبلاگ منو عوض كن و اين رو به جاي اون قبليه بذار

http://golnar.persiangig.com/image/Golnar_Logo.GIF

.

تو قسمت نظرات وبلاگم منتظرتم .

شاد باشي و عاشق .

يا حق .

سلام

بسيار عالي بود

چنانچه در پي يافتن عشق در زندگي خودتان هستيد از متكي بودن به عشق و شور زندگي ديگران و نيز از تحريكات خارجي دست برداريد و به جاي ان توجه خود را به درون خود معطوف كنيد

موفق باشي عزيزم

با نام خدا و سلام

مطلب قشنگي بود. به نظر من ما وقتي توانايي عفو ستمگر به خودمان را پيدا مي كنيم كه از خودبيني و خودپرستي به خدابيني و خداپرستي رو بياوريم. وقتي كه خود ما فاني شود و در خدا باقي گردد. به عبارت ديگر وقتي كه ما عاشق خدا شويم و هيچ چيزي جز عشق ورزيدن به خدا برايمان مهم نباشد و هيچ غمي جز فراق از خدا برايمان ناراحت كننده نباشد. در اين صورت است كه به همه آنچه خدا آفريده محبت و عشق پيدا مي كنيم و دلي چون دريا پيدا مي كنيم و بديهاي مردم مثل موج ها و كف هاي روي دريا خود دريا را نابود نمي كند. به خصوص وقتي كه بدانيم آن بدي ها از روي ناداني بوده است.

نظر شما چيه؟

موفق باشي و عاشق